Hinkend naar de top

Het is Tom van Tedderode gelukt om hinkend de bijna 3000 meter hoge berg de Zugspitse nabij Garmisch-Partenkirchen te beklimmen. De helse onderneming werd voltooid in 28 uur. Het linkerbeen van Van Tedderode stond halverwege op ontploffen, maar onze hinkende held hield voet bij stuk en wist de top van de Zugspitse te halen. Tom van Tedderode is overigens de broer van Ted van Tedderode die in 2009 eveneens de Zugspitse probeerde te beklimmen, maar ditmaal zonder benen. Helaas moest Ted van Tedderode zijn poging na 50 centimeter klimmen staken, omdat hij geen voet aan de grond kreeg. De familie Van Tedderode is apetrots op Tom en naar verluid gaan Tom en Ted in 2014 een poging wagen om de Mount Everest te bestijgen, op welgeteld één been. 

Tom van Tedderode hinkend naar de top van de Zugspitse

Vader beukt als vanouds

Afgelopen vrijdag kreeg Londen hoog bezoek uit Polen. Death metal band Vader deed de Britse hoofdstad aan voor een optreden in The Underworld in Camden. Het bezoek was onderdeel van de Europese Back to the Black tour 2013. Klassieke albums als Sothis uit 1994 en Back to the Blind uit 1997 werden compleet ten gehore gebracht, aangevuld met nummers van de andere 10 studio albums.

Vader bedankt het publiek in The Underworld

In de jaren 90 keek ik elke week met spanning uit naar een nieuwe editie van Headbangers Ball op MTV. Presentatrice Vanessa Warwick hield interviews met metalbands en tussendoor werden videoclips getoond. Op teletekst stonden de namen van de bands die te zien waren die week. Daar zag ik voor het eerst de naam Vader staan met het nummer Dark Age. Internet stond nog in de kinderschoenen en het was wachten tot de uitzending van Headbangersball om nieuwe muziek te horen. Zo zag ik ook Dark Age van Vader. Bij het zien van de clip was ik meteen verkocht.

In 1983 begon Vader en het duurde een aantal jaren voordat de Poolse muzikanten hun stijl vonden. 1989 was het jaar dat Vader echt ontdekt werd door het publiek. Van de demo Morbid Reich werden maar liefst 10.000 exemplaren verkocht, een ongekend aantal voor death metal begrippen en het fameuze Earache Records was er als de kippen bij om de Polen een contract aan te bieden voor het maken van een studioalbum. Het eerste album The Ultimate Incantation is een CD met een paar klassieke death metal nummers zoals Dark Age en Final Massacre. Een fantastische mix tussen trash metal en death metal met gierende solo’s. Hard, recht voor z’n raap en op hoog tempo. Na The Ultimate Incantation bracht Vader de meesterwerken Sothis, De Profundis and Back to the Blind uit. Zoals veel oudere bands is het oudere werk beter dan het huidige en daarom hebben de Poolse veteranen ongetwijfeld besloten om een tour op te zetten rondom hun succesvolle oudere werk. Geen schande overigens en ik was als een kind zo blij om Vader weer aan het werk te mogen zien.

Ik was met een paar collega’s iets te lang blijven hangen in de kroeg en daarom moest ik mij haasten om op tijd te zijn in Camden. Vlak naast het metrostation zag ik de rode neonletters van The Underworld. Buiten zag ik een uitsmijter ruzie maken met een fan die niet naar binnen mocht, omdat het optreden uitverkocht was. Ik liet mijn ticket zien en ik mocht gelukkig wel naar binnen. Nadat ik een halve liter bier besteld had kwam ik de zaal binnen waar Vader die avond optrad. Een zee van mannen met zwarte lange haren, zwarte t-shirts, zwarte broeken en zwarte kistjes trof ik aan en de zaal zat tot de nok toe vol. Vader begon direct te spelen en door mijn te lange kroegbezoek had ik dus het voorprogramma met bands als Aborted and Bonded by Blood volledig gemist. Ik nestelde mij aan de zijkant van het podium, waar ik nog enigszins zicht had op de show van Vader.

Ondanks mijn mindere plaats in de zaal genoot ik met volle teugen. Briljante nummers als Sothis, Fractal Light en The Innermost Ambience werden vlot achtelkaar afgewerkt. Het publiek in The Underworld was behoorlijk tam, maar dat lag niet aan Vader. Ik kon het niet laten om mijn luchtgitaar ter hand te nemen en te headbangen op Carnal, The Dark Age en The Vision and The Voice. Vader heeft nooit ontkent zwaar beïnvloed te zijn door Slayer en de encore bestond uit een cover van Raining Blood van Slayer, als een ode aan de grootmeesters. Hoewel Vader qua grootheid niet aan Slayer kan tippen, is Vader voor de Europese death metal een absoluut begrip. Deze avond brachten ze een ijzersterke show met louter klassieke nummers en daarom baalde ik van het publiek dat er een beetje mak bijstond. Deze Poolse legendes hadden beter verdiend.

Laatste seizoen Spartacus: War of the Damned

Gisteravond zond de Amerikaanse TV-zender Starz de eerste aflevering van het langverwachte derde seizoen uit van Spartacus: War of the Damned. Het lange wachten werd beloond met een Spartacus op stoom, die Romein na Romein afmaakte met veel bloed en functioneel naakt.

In 2010 zat ik gekluisterd aan de buis toen ik Andy Whitfield zag verschijnen in de rol van de Thraciër Spartacus. De eerste serie Blood and Sand ging over de opkomst van de slaaf Spartacus als gladiator in een school voor gladiatoren en hoe hij in arena’s moest vechten voor zijn leven en een revolutie teweeg bracht in het Huis van zijn Romeinse meester Batiatus. De serie, opgenomen in Nieuw-Zeeland, werd gekenmerkt door scènes met veel sex, geweld en bloed. Moderne computertechnieken werden gebruikt om de beelden nog bloediger te maken, in de stijl van de film 300, van regisseur Zack Snyder. Het bleek een succesformule, want Spartacus werd gevolgd door vele kijkers over de hele wereld. Criticaster waren er ook genoeg. Slechte dialogen, een regelrechte kopie van de film 300, veelvuldig gebruik van CGI, over de top sexscènes en Australische accenten van de gladiatoren waren reden genoeg om de show af te branden.

Geen geouwehoer met Liam McIntyre in Spartacus: War of the Damned

Vlak na de eerste serie sloeg het noodlot toe. Bij hoofdrolspeler Andy Whitfield werd kanker vastgesteld. Whitfield werd behandeld in Nieuw-Zeeland en de opnamen voor serie 2 van Spartacus werden uitgesteld. De makers van de show moesten een keuze maken. Een nieuwe Spartacus inzetten of helemaal stoppen? Bedenker van de serie Steven DeKnight kwam met een lumineus idee. In plaats van serie 2 kwam DeKnight met een 6-delige proloog op de proppen. Andy Whitfield was niet nodig voor deze proloog en kon werken aan zijn herstel van kanker en nieuwe spierbundels konden hun gebronste lichamen laten zien. De proloog Gods of the Arena ging over de wijze waarop de school voor gladiatoren van de Romein Batiatus aanzien kreeg in het stadje Capua.

Whitfield was genezen verklaard en moest werken aan zijn fysiek, totdat in de morgen van 12 september het bericht te lezen was dat Andy Whitfield op 39-jarige leeftijd toch de strijd met kanker had verloren. Andy Whitfield was dood, Spartacus was dood. Ik had mijn bedenkingen toen ik hoorde dat bedenker DeKnight besloot om toch door te gaan met Spartacus.

In serie 2 genaamd Spartacus: Vengeance kreeg de kijker een nieuwe Spartacus te zien, gespeeld door de Australiër Liam McIntyre. Hoewel Andy Whitfield de enige echte Spartacus was, sloeg ik McIntyre toch in mijn armen als een waardige opvolger van de gevallen Andy Whitfield. In Vengeance wisten Spartacus en kompanen uit te breken op de hielen gezeten door Praetor Claudius Glaber. Een bloederige strijd tussen rebellenleider Spartacus en het Romeinse leger onder aanvoering van Glaber volgde.

Gisteravond was Spartacus op de buis met de nieuwe serie War of the Damned. In deze serie zien we de geweldadige oorlog tussen Spartacus en de Romeinse Imperator Crassus. Spartacus is op weg naar Rome om zijn gram te halen en om alle slaven te bevrijden. Crassus voelt zich geroepen om Rome te verdedigen. In de eerste aflevering van War of the Damned vliegen de ledematen en liters bloed al in het rond. Dit belooft veel voor de finale en apotheosis van Spartacus op 12 april genaamd Victory. Starz heeft namelijk aangekondigd dat seizoen 3 de laatste is. 

Image from: http://scifipulse.net/2013/01/new-spartacus-foe-strips-down-and-gets-his-gladiator-on/

Fanfare Ciocarlia steelt de show

Aan het begin van dit millennium zag ik bij de VPRO een documentaire over de Oost-Duitse geluidstechnicus Henry Ernst die op zoek ging naar de beste koperblazers in Roemenië. Dit was de documentaire Brass on Fire door Ralf Marschalleck. In het piepkleine dorpje Zece Prăjini, in het Noordoosten van Roemenië, vond Ernst waarvoor hij naar de Balkan was afgereisd. In een oude schuur trof de Duitser een groepje mannen aan die tekeer gingen op trompetten, saxofoons en tuba’s. Dit waren de mannen van Fanfare Ciocarlia. Al snel werd de elfkoppige groep de beste zigeuner brass band op de planeet en toerde over de hele wereld. Zondag twintig januari deden ze Londen aan en ik was in het gelukkige bezit van kaarten.

Fanfare Ciocarlia live in Scala, Londen 20 januari 2013

Het had flink gesneeuwd in de Britse hoofdstad. Luchthaven Heathrow was gesloten en treinen reden amper door de dikke laag sneeuw die Londen bedekte. De ondergrondse reed als een zonnetje en zonder problemen begaf ik mij naar Kings Cross. Op een steenworp afstand lag Scala, hier zouden vanavond de zigeunergoden de zaal plat spelen. Buiten het gebouw stond een lange rij mensen te wachten. Eén voor één mochten we naar binnen onder het toeziend oog van uit de kluiten gewassen uitsmijters. Er waren zigeuners in de zaal en dan moet de beveiliging in orde zijn, moet de uitbater gedacht hebben. Ik liet mijn jas ophangen in de garderobe voor twee pond en betaalde het fikse bedrag van vier pond veertig voor een halve liter Grolsch. Daarna begaf ik mij naar de eerste verdieping, opende een grote deur en betrad de zaal waar Fanfare Ciocarlia het dak van zou afspelen.

Een DJ verzorgde het voorprogramma en het publiek werd opgewarmd door de klanken van dansbare zigeunermuziek. Een allegaartje van mensen trof ik aan, meedeinend op de klanken van Oost-Europese muziek. Jong en oud en personen uit alle windhoeken van de wereld wachtte in spanning af op de hoofdact van vanavond. De hoofdact zelf bevond zich al onder het publiek.  Voorin bij het podium zag ik een groep zigeuners gepassioneerd dansen op de muziek die de DJ draaide en ik herkende van de Cd-hoezen en de documentaire van Marschalleck een aantal gezichten. Vlak voor de klok van acht uur klom de groep op het podium richting de kleedkamer. Het was bijna tijd voor hun daverende optreden. Een medewerker van Scala beklom eveneens het podium en bedankte de DJ voor het opzwepen van het publiek. Vervolgens was het tijd voor de aankondiging waarop iedereen zat te wachten. ‘Ladies and gentlemen, please welcome the best live band in the world, please welcome Fanfare Ciocarlia,’ schreeuwde de medewerker het uit. Een paar honderd toeschouwers antwoordden met een luid applaus. Het was tijd voor het optreden van Fanfare Ciocarlia.

De zijdeur op het podium sloeg open. Mannen met lange zwarte jassen, zwarte hoeden en een blaasinstrument onder hun arm betraden het podium. Het leek of de Siciliaanse maffia een brass band had gevormd. Het intro werd ingezet door de tuba’s en lage diepe klanken galmden door de ruimte. De zijdeur ging weer open en daar kwamen de mannen die de trompetten en de saxofoon bespeelden. Een paar razendsnelle traditionele folknummers werden ingezet. Uiterst technisch uitgevoerd maar op een relaxte manier gebracht, zoals alleen topmuzikanten dat kunnen. Het tempo was zo hoog dat dansen amper mogelijk was en het publiek voorin hield het op een vrolijk meespringen op de muziek.

Nadat twee slagwerkers waren toegevoegd was het twaalfkoppige ensemble compleet op het podium met vier tubaspelers, twee saxofonisten, vier trompetisten en twee slagwerkers. De zang werd wisselend door één van de koperblazers op zich genomen. Opmerkelijk was de gemoedelijkheid waarmee Fanfare Ciocarlia haar nummers afwerkte. Al dansend en gebarend naar het publiek wist het twaalftal houterige dansers tot een voorzichting dansje te doen bewegen en voorin bij het podium stonden doorgewinterde fans met lossere heupen gepassioneerd te dansen. Populaire liederen zoals Manea Cu Voca, Iag Bari en Lume Lume passeerden de revue. De zigeunermuziek met invloeden uit de hele Balkan en India had in Londen een gewillig oor gevonden. 

In het laatste nummer werden de muzikanten één voor één genoemd en bedankt en was het tijd om alle twaalf hartstochtelijk toe te juichen. Fanfare Ciocarlia bedankte het publiek en verliet het podium, maar daar nam het publiek geen genoegen mee. De band kwam terug met drie heupwiegende zigeunervrouwen en speelde nog een nummer en verliet daarna weer het podium. De toeschouwers lieten het niet toe dat de twaalf helden nu al ermee ophielden. ‘We want more,’ brulden de honderden fans in koor. Fanfare Ciocarlia kwam nog eenmaal terug en hoe. De brass band liep het publiek in en temidden van uitzinnige fans werd nog één nummer gespeeld. Terwijl er gespeeld werd, ging in zigeunerstijl de hoed nog eens rond om extra geld op te halen. Bankbiljetten werden door fans op de bezwete hoofden van de muzikanten geplakt. Onder luid applaus verdween Fanfare Ciocarlia de kleedkamer in en daarmee kwam een wervelend en uitbundig concert ten einde en kon ik de sneeuw van Londen weer in, op naar huis. Als de kans bestaat, bezoek deze zigeunergoden. Dit is een gebod.

Loretto: Straatkunst in Surrey Quays, Londen

Sinds een maand of zes wordt de Londense wijk Surrey Quays, waar ik woon, verrijkt met straatkunst. Op drie plaatsen in de wijk heeft iemand ‘s nacht een lelijke kale muur opgeleukt met een afbeelding. De kunstenaar ondertekent zijn kunst steevast met de naam Loretto. Een snelle zoektocht op Google leert mij dat Loretto actief is in Zuid-Oost Londen, waar de wijk Surrey Quays ook onder valt. Het lijkt erop dat Loretto een boodschap wil uitdragen.

Loretto in Surrey Quays: rellende jeugd (?) te drogen hangen

Loretto in Surrey Quays: bankiers (?) te drogen hangen

Loretto in Surrey Quays: vriendje doorspoelen

Op visite bij Kim Jong-un deel 5

In deel 4 van Op visite bij Kim Jong-un las u hoe ik gezien werd door een Noord-Koreaan en mij haastig uit de voeten moest maken. Lees nu snel verder, want hier is het langverwachte deel 5. 

Na ongeveer twintig minuten hoor ik tumult op mij afkomen. Ik hoor mannen schreeuwen en zie lichtbundels van zaklantaarns door de duisternis snijden. De man met wie ik oog in oog stond, heeft waarschijnlijk alarm geslagen. Ik realiseer me nu pas echt hoe dom mijn actie was om de Yalu-rivier over te zwemmen. Ik heb mijn leven op het spel gezet. Niemand weet waar ik ben en dat is niet handig in een land waar geen pottenkijkers worden geduld. Ik blijf roerloos liggen en hoop dat ik niet gevonden word.

Noord-Koreaanse soldaat met geweer in de aanslag

Een groep mensen komt nu wel aardig dicht bij het weiland waar ik me in schuilhoud. Ik richt me iets op en zie circa vijftien personen de omgeving afspeuren met zaklampen. Dan hoor ik een vrouwenstem moord en brand schreeuwen in het Koreaans. Het lijkt erop of ze iets gevonden heeft. Ik richt me weer iets op en zie dat de groep gestopt is bij de plek waar ik het weiland ben ingesneld. Het is even stil en dan hoor ik een mannenstem bulderen gevolgd door geweerschoten.

Ik word beschoten door een peloton Noord-Koreaanse soldaten. Kogels vliegen rakelings over mijn hoofd. Het vuren van geweerschoten houdt ineens op en er volgt een lange stilte. Dan hoor ik een mannenstem in het Koreaans weer een kort bevel geven. Een nieuw salvo van kogels wordt het weiland  in geschoten. Het suizen van de inkomende kogels door het gras is een naar geluid. Als ik geraakt wordt ben ik de klos en als ik me overgeef ben ik ook de klos. Het spervuur stopt weer en ik roep hard in het Engels: 'Please don’t shoot.’ Langzaam sta ik op met mijn handen in de lucht. Ik zie nu een groep soldaten op nog geen vijftig meter afstand. Vijftien geweren zijn gericht op mij. Mannen en vrouwen met de vinger aan de trekker hebben het op mij gemunt.

Langzaam begeef ik mij naar de kant van de weg, waar de soldaten staan. Ik ben zo bang, ik sta letterlijk in mijn broek te pissen. Warme urine loopt bij mijn benen naar beneden. Een van de soldaten schreeuwt iets in het Koreaans. Het is onduidelijk wat hij wil en ik vervolg langzaam met mijn handen in de lucht de weg naar de vervaarlijk uitziende Noord-Koreanen. Nog twintig meter en dan ben ik in hun bereik. Ik roep in het Chinees dat ik een Nederlander ben: 'Wo shi Helanren'. Helaas is mijn kennis van de Koreaanse taal onbestaand en ik probeer het ook maar in het Engels. 'Please don't shoot, I am Dutch, I am from Holland, Europe,’ roep ik hard. Mijn betoog maakt geen indruk en vijftien geweren blijven op mij gericht. Ik tel zo gauw vijf vrouwen en tien mannen. Ik herken zowaar de vrouw die ik rokend zag staan bij de waterkant van de Yalu-rivier. De bajonet is verwijderd van haar geweer, maar haar aandacht is volledig gericht op mij. Zij en haar collega's kunnen elk moment aanleggen en dan ben ik er geweest. Nooit zal ik mijn vrouw en familie en vrienden meer zien.

Nog vijf meter voordat ik oog in oog met de soldaten sta. Een van de mannen beveelt mij in gebaar dichterbij te komen, terwijl de andere militairen mij in het vizier houden. Ik ben radeloos en wanhopig roep ik: 'Johan Cruyff, Ruud Gullit, Robin van Persie, Martin Drent'. Nul emotie verschijnt op de gezichten van de soldaten. Noord-Koreanen zijn klaarblijkelijk geen voetballiefhebbers. Welke Nederlanders zijn bekend in Noord-Korea? Deze vraag schiet door mijn hoofd. Jan Marijnissen? Marinus van der Lubbe? Meer tijd om na te denken heb ik niet. Een van de soldaten draait zijn geweer in een flitsende beweging om en haalt verwoestend uit. De achterkant van een AKM, de verbeterde versie van een AK 47, treft mijn gelaat en het licht gaat bij mij uit. Mijn lichaam valt gestrekt achterover en met een plof val ik neer in de berm van een landweggetje in Noord-Korea.

Wordt vervolgd

Image from: http://www.firearmstalk.com/entries/Gun-Control-Overseas.html

Fanmail

Het succes van deze blog begint grote vormen aan te nemen, want de eerste fanmail is binnen. Gerda van Dijk uit Bakkeveen was zo vriendelijk om in de pen te klimmen en een zeer charmante foto van zichzelf bij te voegen.

Gerda schrijft:

Naast Vijftig tinten grijs is uw blog mijn favoriete lectuur, waarbij ik mij volledig kan ontspannen. Met name het vervolgverhaal Op visite bij Kim Jong-un kan ik zeer waarderen. Ik ben een zeer grote bewonderaar van Kim en kan me daarom goed voorstellen waarom hij uitgeroepen is tot sexiest man op aarde. Ik houd verder van hobby’s,puzzelen... Met smart wacht ik op een nieuw artikel op uw blog.

De grootse talenten van Gerda van Dijk uit Bakkeveen

Dat is heel aardig van je Gerda en je lovende woorden worden enorm gewaardeerd. Het allerbeste voor je in de toekomst. Met de talenten die je in huis hebt zal dit geen probleem moeten zijn.

Naakt op de wc

Vanochtend nam ik de Londense overground van Clapham Junction naar Willesden Junction. Naast mij zat een twintiger de voetbaluitslagen door te nemen op zijn telefoon. Geïnteresseerd zat ik mee te gluren over zijn schouder en zag dat Liverpool nipt gewonnen had van Mansfield Town, een vijfde divisie team in Engeland, door een handsbal van Suarez. De jongeman kreeg opeens een SMS en hij opende het bericht. Zijn geliefde had hem een romantisch mededeling gestuurd: 'I am naked on the toilet...to pee though, but still...xxxxxxxx'. Echte romantiek bestaat dus nog.

wc-rol