dinsdag 9 mei 2017

Ultiem succes

Ik moet een jaar of dertien zijn geweest toen ik won van een wereldkampioen. In een stoffige zaal in het noorden van het land deed ik mee aan het noordelijke kampioenschap dammen. Ik damde die middag redelijke partijen en eindigde als nummer vier van de jeugd.

Na afloop van het toernooi was er de mogelijkheid om te dammen tegen wereldkampioen Jannes van der Wal. Het jaar ervoor was Van der Wal wereldkampioen geworden. De wereldkampioen damde simultaan tegen achtien personen.

Ik bouwde de partij goed op en Van der Wal deed hetzelfde totdat ik ineens een opening zag. Met een Turkse slag kwam ik een schijf voor te staan en de rest van de schijven stonden goed gepositioneerd waardoor een overwinning binnen handbereik was. Van der Wal besefte dit en gaf onmiddellijk op. Hij schudde mijn hand zonder iets te zeggen en vervolgde zijn partijen tegen zijn andere opponenten.

Van de achtien opponenten was ik de enige die de wereldkampioen wist te verslaan. Kort daarop begon ik te puberen en in plaats van dammen verdeed ik mijn tijd met biertjes drinken, roken en vriendinnetjes.

maandag 8 mei 2017

Ultieme vernedering

Ik was een jaar of twintig, in de bloei van m'n leven en sterker en fitter dan ooit. Na een jaar lang hard trainen was ik er klaar voor. M'n eerste officiële bokswedstrijd.

Met zeventig kilo schoon aan de haak en geen grammetje vet verscheen ik in de ring. Mijn naam werd omgeroepen en een klein applausje was te horen. Mijn tegenstander bokste een thuiswedstrijd en voor hem waren de aanmoedigingen wat luider. De scheidsrechter van dienst wenkte mij naar het midden van de ring en daar stond ik dan oog in oog met mijn tegenstander. Ineens realiseerde ik mij dat deze knaap mijn smoelwerk wilde verbouwen. De moed zakte mij in m'n schoenen.

Daar ging de bel voor de eerste ronde. Mijn tegenstander kwam door met een linkse en rechtse hoek die ik ternauwernood kon ontwijken. Een welgeplaatste rechtste directe volgde en landde vol op m'n neus. Ik hoorde een krak en viel op de grond. Ik krabbelde overeind en zag dat mijn witte shirt al doordrenkt was met bloed.

Ik struikelde bijna over m'n eigen voeten en zag in een ooghoek een handdoek gegooid worden. Mijn trainer kon het niet langer aanzien. Hoongelach steeg op uit het publiek. Een jonge boksersziel was gebroken.

De terugreis naar huis was lang. Thuis aangekomen sliep mijn moeder al. Ik maakte haar wakker en vertelde haar over mijn verlies en huilde als een klein kind. 'Volgende keer beter ', zei ze. Ik heb nooit meer een voet in een boksschool gezet.

vrijdag 5 mei 2017

Nieuwe Prison Break!

Vroeger, ja ik zei het echt, moest je een week wachten op een nieuwe aflevering van je favoriete serie. Heden ten dage kun je een hele jaargang via Netflix of Amazon in een weekend kijken. Zware aanraders zijn House of Cards, Breaking Bad en Mr. Robot.

Nu zag ik warempel dat een serie van weleer een doorstart maakt. Prison Break is terug! Michael Scofield heeft al tweemaal ingebroken in een gevangenis en heeft evenveel maal weten uit te breken. Na zoveel jaar durf ik echt niet te raden hoe jaargang vijf zich zal ontvouwen, maar ik ben erg benieuwd.

Bent u een fan van Prison Break? En wat zijn uw favoriete series?

The Handmaiden

Afgelopen had ik weer een bezoekje gepland naar de bioscoop. De zuidkoreaanse film The Handmaiden stond op het programma. The Handmaiden komt van de hand van Park Chan-Wook, de regisseur van Old Boy. De Koreaanse cultfilm Old Boy was mijn introductie in de wereld van Koreaanse films. U kunt zich voorstellen dat ik daarom erg uitkeek naar de nieuwe film van regisseur Park, The Handmaiden.

The Handmaiden speelt zich af een eeuw geleden in Korea en gaat over een dame van goede afkomst die bedrogen lijkt te worden door haar aanstaande partner en handlanger. Een bizar verhaal ontrafelt zich met sexueel georiënteerde scènes. Met name de sex scènes tussen twee vrouwen zijn stimulerend voor de geest.

De film is in het Japans en Koreaans en heeft plotwendingen en prachtige visuele momenten . De nieuwe film van Park stelt niet teleur en ik wil u aanraden deze film te gaan zien. Heeft u The Handmaiden al gezien? Wat is uw oordeel?

donderdag 4 mei 2017

Festivals

Over anderhalf week is het weer raak. Op 13 mei ga ik voor de derde keer naar het Incineration Festival in Londen. Twee dagen lang naar knetterharde muziek luisteren met vrienden onder het genot van veel bier en hamburgers.

Trash metalhelden Sodem en black metal band Samael maken hun opwachting aangevuld met bands van de laatste twintig jaar. Qua metal muziek ben ik blijven hangen in de jaren negentig. Ik word oud denk ik want ik luister alleen maar naar metal uit die tijd, terwijl mijn vrienden elk bandje kennen in de metalwereld.

Vroeger ging ik naar flink wat festivals. Dynamo, Lowlands, Waldrock, Stonehenge, Wacken Open Air en Lowlands staan op mijn lijst van festivals waar ik acte de presence heb gegeven. Nu is het alleen nog maar Incineration Festival. Mijn laatste stuiptrekkingen om onverantwoordelijk te zijn.

woensdag 12 april 2017

Dagelijkse trek naar het werk

Elke dag zit ik twee uur in de Londense metro. Een uur om naar m'n werk te komen en een uur terug. Per week verkeer ik opgeteld tien uur ondergronds. Ik betaal hiervoor 200 pond per maand. Een rib uit m'n lijf.

Ik woon in het zuiden van Londen, beneden de rivier de Thames en moet voor m'n werk naar Wembley, pal naast Wembley Stadium.

In Tooting stap ik op de Northern Line richting Stockwell. Eenmaal in Stockwell stap ik over naar de Victoria Line. Zes stations verder en ik ben beland in Oxford Circus, hartje Londen. In Oxford Circus is het weer de hoogste tijd om over te stappen. Ditmaal een kort ritje met de Bakerloo Line richting Baker Street. In Baker Street wacht de volgende metro. De Jubilee Line vervoert mij van Baker Street naar Finchley Road. Het laatste gedeelte van mijn reis is van Finchley Road naar Wembley Park. De Metropolitan Line is het snelst op deze route. In Wembley Park daal ik de trappen af van het station en zie Wembley Stadium opdoemen.

Vijf verschillende metro's en vier keer overstappen. Met wat geluk heb ik ergens op de route vijf minuten kunnen zitten. De Londense rush hour is een hel. Meestal is het de hele reis staan schouder aan schouder met onwelriekende arbeiders, geparfumeerde bankiers en toeristen met teveel koffers. Misschien is het tijd om te verhuizen of een baan dichterbij huis te vinden?